een twee powezie
  • een twee gedichten
  • 1P2
  • Brandpunt
  • PROJECTEN
  • ARCHIEF
  • Kopij
  • D&F
  • 1 2 WIE?
Foto
#923

Gisteren een bevreemdend etentje met de tijd gehad.

We bleven het verleden herkauwen tot het restaurant sloot.


(Vincent Van Gelder)



#922

ze ruilt de maan in voor een surrogaat

tot de getijden onder haar jas stilstaan



(Antony Samson)


​
#921

En het woord is al onderweg naar het licht

Schoonheid schept ontmoeting in elke duisternis.



(Patricia De Corte)



#920

nocturne in wit: koud vuur vonkt stil

hoop is licht ontvlambaar



(Saskia Van Bueren)



#919

zingende treinwielen bewaren vergezichten

in dode hoeken de belofte van een afscheid



(Steven Van Der Heyden)



#918

Helder, wit en over alles heen 

vat het licht de dempende stilte van sneeuw.



(Hans Hanssens)



#917

Dat ik geen schuilplaats maak, maar een graf delf;

Dit lichaam een levende kist voor m'n al dode zelf.



(Vincent Van Gelder)



#916


voor ik een boom werd leerde ik de kruin van mijn hoofd vertakken

liet ik mezelf opvliegen in gedachten, zocht ik in wervelwinden het stuurloze blad



(Edward Hoornaert)



#915

In elk labyrint is er één uitgang

bij jou binnengekomen gooide ik de sleutel weg



(Luc C. Martens)


​
#914

haar ogen glijden als koplampen over zijn handen

zijn stamelende mond, de binnenbrand van zijn blos



(Wim Vandeleene)



#913

met stijve leden in een dure jurk geweven

treed binnen in de schemer van het echte leven



(Mike Van Acoleyen)



#912

​toen alles draaide om gezien te worden

loste ik mezelf op in onzichtbaarheid



(Annette Akkerman)



#911

twee graden sneeuwt na kortstondig lijden alsnog onder

de tranen zullen wel nooit boven water komen




(Bert Struyvé)



#910

de reflectie in de spiegel haalt zijn blik open

in de ouderwetse glans schuilt heimwee


(Steven Van Der Heyden)

​

#909

In het begin was het woord. De daad bleef achterwege.

Het woord verloor alle betekenis.



(Vincent Van Gelder)



#908

Eerst kussen dan schudden

we ons weer netjes op



(Pieter Drift)



#907

We gaan steeds hoger en kleiner wonen,

de aarde is verzadigd aan verlaten wortels



(Luc C. Martens)


​
#906

Geef me een landschap waarin betekenis nog geen kleur bekent

alles naamloos en onaangeraakt is.



(Steven Van Der Heyden)


​
#905

Ik kijk naar de uiteinden van de aarde.

Ik zie alles en tegelijkertijd zie ik niets.



(Linda Masibo)



#904

waarom liggen de spijkers om de vloed mee vast te kloppen

nooit in het huis waar ook de hamer ligt



(Nikki Petit)



#903

zijn zweetgeur hangt in lakens en gordijnen

haar bril beslaat wanneer hij nadert met een heet gezicht



(Wim Vandeleene)


​
#902

Of hun redeneringen op ongelijke benen staan

en daarom steeds in cirkels gaan?


​(Vincent Van Gelder)



#901

de dood is een toneelgordijn –

​dit eindeloos geduld totdat je opkomt


(Mees van der Made)




#900

het verleden dat toch nooit vergeet

wat ons voor mij betekend heeft



(Joost Bakker)



#899

de avond begon met een barst, zette de deur open voor iets

waar niemand zich nog aan snijden kon



(Nikki Petit)


​
#898

het sneeuwt roetvlokken op deze zomerdag

zorgen vliegen als kraaien boven zijn schedeldak


(Wim Vandeleene)



#897


Twee gebogen ruggen tegeneen in bed;

Ik en het boek



(Vincent Van Gelder)



#896

de verweerde lichamen die we te water laten proeven voorzichtig 

het zout, in ons hoofd breken oorverdovend de golven



(Edward Hoornaert)



#895

De aarde bloedt uit al zijn continenten,

microplastics stelpen geen wonden



(Luc C. Martens)



#894

doodstil viert een stoet

het leven op de begraafplaats



(Mees van der Made)



#893


een halve eeuw later zoeken mijn voeten aarding

word ik herboren uit meer en minder, herleid tot hard contrast



(Steven Van Der Heyden)



#892

Soms wordt somber vederlicht

de strop omheen mijn hals gedicht.



(Bert Deben)



#891


In het complexe impulsmoment sprankelde kosmische klankkleur

op enkele vrolijke golffrequenties lallende reeksen Smurfenlied.



(Jouke Hijlkema)



#890

ze vertelde mij opgetogen over het hallucinerend noorderlicht

de spoedeisende hulp bracht niet veel later helderheid: lachgas



(Bert Struyvé)



#889

het laatste raam een lichtspel in de avond

ik een toeschouwer die leeft van andermans rituelen



(Edward Hoornaert)



#888

Je vraagt de leegte te vertrekken,

blijft achter in een leeg vertrek.



(Vincent Van Gelder)



#887

Zeer vrij naar het boerenleven



De zon gaat op, de zon gaat onder

Waarom zong die Chinees ook alweer?



(Pieter Drift)



#886


Er is iets met de dingen die we niet begrijpen.

Het maakt ze zo breekbaar, bijna licht in het donker.



(Hans Hanssens)



#885

gescheiden van elkaar tel ik de sterren in de donkere nacht

verlangen overbrugt een oceaan als de tijd zichzelf vergeet



(Annette Akkerman)



#884

Wat mis ik je rest me

de wolkenspiegel in je raam



(Ann Bekaert)



#883


het is onmogelijk al onze zintuigen uit te schakelen

tenzij de aarde ons tot deze schoonheid drijft



(Ingrid Strobbe)



#882


het beeld raakt ingesneeuwd, enkel de 

donkere hoed houdt het silhouet nog overeind



(Edward Hoornaert)



#881

Door onvermoede problemen kunnen we u geen toekomstperspectief bieden.

Wat volgt, is een herbeleving van het verleden.



(Vincent Van Gelder)



#880


Kijk: de wolken drijven voorbij, niemand houdt ze tegen.

Straks vallen ze als regen, dan sluit ik het laatste gordijn.



(Kris Lauwereys)



#879


de roep van de zonnige tribunezijde om over je schaduw heen

te springen, valt niet mee voor de veldspeler in het donkere deel



(Bert Struyvé)



#878


Een stem moet aan banden gelegd

om gehoord te worden.



(Vincent Van Gelder)



#877


de as van verbrande meningen stapelt zich op aan onze deuren

koud en onvermurwbaar als sneeuw 



(Nikki Petit)



#876


Op troosteloze perrons schudden we de seconden

uit onze horloge om naamloos te verdwijnen



(Steven Van Der Heyden)



#875


artrotisch leun ik tegen de tuindeur

slagschaduw van een vermolmde ladder tegen de perelaar 



(Nikki Petit)



#874

ik kijk door je vieze raam heen

alleen je zwevende schoenen zijn te zien



(Dick Morris)



​#873

de weiden blank, ontheemd de bomen – ik stel me een landschap voor

​waarin koeien als reigers zullen herrijzen, algen het gras zullen verstikken op de bodem



(Edward Hoornaert)



#872

we leerden lezen en verloren onze vacht

onze naam hangt aan een zijden draadje



(Steven Van Der Heyden)


​
#871


Baboesjka (II)

​
Een versleten hoofdsjaal verhult fijne haren, wit

als de wolken die over het arbeidskamp dreven.



(Vincent Van Gelder)



#870


nog niet alle lampen zijn glad gewreven

stof alom, toch ben je toe aan de derde wens



(Elise Vos)



#869


grote verschillen in schroefkoppen 

de wereld hangt van gossip aan elkaar



(Pieter Nelletje)



#868


Twaalf gedeeld door drie is grijs.

Wij vieren de vergankelijkheid.



(Elle Werners)



#867


wolken schuiven wit en grijs van raam naar raam

gedijen in een levend schilderij



(Monique Bol)



#866

pas wanneer je doorkrijgt hoe het leven te leven

is het leven al zomaar aan je voorbij getrokken



(Annette Akkerman)



#865

de nacht graaft me uit een stelsel van mogelijkheden

een inzicht dat naar buiten brandt



(Steven Van Der Heyden)



#864

Overwegende desnoods het pad dat werd gekenmerkt als promiscue boven

het almaar minder genomene te nemen, riep vanuit 'n Hemel Frost mij toe: boe!



(Jelmer van Lenteren)



#863

Mijn woorden zijn geen sleutels die toegang geven tot het werk

eerder een reeks sloten die niet weten welke deur al dan niet te verzinnen.



(Bas Tuurder)



#862

schijnbaar ongerijmd is het gordijn

het sluit buiten wat binnenvalt



(Dinie Sophie Fintelman)



#861

Soms speel ik verstoppertje met mezelf 

en vind ik mij maanden lang niet meer terug.



(Bert Deben)


​
#860


boven de aarde bungelen donkere wolken aan fragiele draden

breuken vlechten slechts een droog regenwoud aan meningen


(Bert Struyvé)


​
#859


alles is een spel verklaarde haar vader

en liet haar de hoeken van de kamer zien 

​
(Annette Akkerman)



#858

Kindertotenlied


Een thuis als een tak in tweeën gebroken; de helften

geslepen aan kinderhoofden → het speerwerpen in de mist



(Vincent Van Gelder) 



#857

De dag wrijft de nacht uit haar ooghoeken

slokt begerig de laatste restjes duisternis op



(Laura Mijnders) 



#856


we groeien uit onze dromen, willen oplosbaar zijn

wanneer het licht binnen sijpelt, vinden we beschutting in onszelf



(Steven Van Der Heyden)



#855


haar zwerftocht strandt voor een vertrouwde deur

het kloppen klinkt als hamerslagen, raakt het huis vol in zijn hart



(Edward Hoornaert)


​
#854


vergeten wiegt het fruit aan de bomen

lome borsten na de bloei



(Nikki Petit)



#853

​
Rakelings scheerde de verse krakeling langs de aarde,

een zoete inval een kwestie van eens in miljoenen jaren


(Jouke Hijlkema)


​
#852

Argwaan



Je hoofd, de noeste beveiligingsagent 

die blijdschap pas binnenlaat na een grondige fouille 



(Vincent Van Gelder)



#851


In een vers vang ik het blakend blauw tot mijn kleur van de dag

die ik behoedzaam – als een sluipende kat – ten prooi neem.


(Patricia De Corte)



#850


Iemand gaat buiten verwachting

wordt vel over been en licht



(Bert Lema)


GEDICHTEN, FOTO'S EN ANDERE TEKSTEN OP DEZE WEBSITE MOGEN NIET VERVEELVOUDIGD EN/OF OPENBAAR GEMAAKT WORDEN ZONDER VOORAFGAANDE SCHRIFTELIJKE TOESTEMMING VAN DE AUTEUR.



  • een twee gedichten
  • 1P2
  • Brandpunt
  • PROJECTEN
  • ARCHIEF
  • Kopij
  • D&F
  • 1 2 WIE?